Περί ανοικείωσης και άλλα

Καταστρατηγώντας κάθε νόμο περί "ανοικείωσης" και "αναγνωστικής πρόσληψης" σκοτώνω τον συγγραφέα, τον προσπερνώ, τον διαλύω και σου απευθύνομαι:

Μεγαλοδύναμε,
σούπερ νοήμονα,
άτρωτε συνοδοιπόρε,
πρόσεχε τι τέρατα γεννάς με τη μανία σου
να επιβάλλεσαι,
να αυτοεπιβεβαιώνεσαι,
να μαστιγώνεις την υπομονή μου
με την υπεροπτική σου μεγαλοπρέπεια,
ναι, αυτήν
που ξοδεύεις αλόγιστα για να αποδείξεις την υπεροχή σου...
Να θεωρείς την ευγένειά μου αδυναμία.
Να θεωρείς την αδυναμία μου υστέρηση.
Ξέρεις, η ευφυΐα δεν είναι ζήτημα μεγέθους.
Αυτό που πραγματικά σκοτώνεις, είναι η ανοχή μου
κι ό,τι καλό έχω μέσα μου το διαστρέφεις
με κίνδυνο ν' αντικρύσεις μιά μέρα το είδωλό σου.
Ξέρεις, τα τέρατα δεν είναι αλληλέγγυα
το μόνο συναίσθημα που αναγνωρίζουν είναι η πείνα...

@ Εγώ που αρχίζω να σου μοιάζω