Πέτρος Κακολύρης, Η ιστορία της καρδιάς μου, Το χρονικό μιας μεταμόσχευσης, εκδόσεις Εύμαρος

 

      

          Θα ξαναρχίσω από το τρία…

Πέρα από τη λογοτεχνική αξία αυτού του βιβλίου αξίζει να τονιστεί η ανθρωπιστική του αξία. Πρόκειται για μια γραμμική αφήγηση με βαθιά βιωματικό χαρακτήρα, που συγκλονίζει. Ένα κείμενο το οποίο αγγίζει ακόμα και τον ποιητικό λόγο. Καθώς εξελίσσεται αφηγηματικά, ξετυλίγει ανάσα την ανάσα το χρονικό μιας ασθένειας η οποία προδιαγεγραμμένα καταλήγει στην καρδιακή ανεπάρκεια και στη μεταμόσχευση καρδιάς. Με όχημα μια ρεαλιστική γλώσσα, η οποία καταλήγει ακόμα και στην προφορικότητα, χωρίς να εκπίπτει η λογοτεχνικότητα του κειμένου, ο Πέτρος Κακολύρης εσωκλείει όλη τη μαγεία ενός ανθρώπου που τολμά να ονειρεύεται, να αγαπά, να πιστεύει και παλεύει με όλη του τη δύναμη για την αξία της ζωής. Η διακειμενική αξία του αφηγηματικού του σύμπαντος εμπεριέχει ταινίες, μουσική, στίχους και αναγνώσματα, μαζί με την αποδεδειγμένη αγάπη του για τη λογοτεχνία και το βιβλίο, καθώς και τις κοινωνικές αξίες.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ετούτη η προσωπική κατάθεση του Πέτρου Κακολύρη είναι μια βαθιά ανθρωπιστική, κοινωνική και πολιτική πράξη. Το αφηγηματικό του σύμπαν στοχεύει στην προσωπική ανάπτυξη του κάθε αναγνώστη. Είναι ένας ύμνος για τη ζωή, όπου ακόμα και η μεταφυσική κλείνει το μάτι, όταν περιγράφει κάποιες συμπτώσεις, οι οποίες προδιαγράφουν μια ευτυχή έκβαση.

Κινητήρια δύναμη η αγάπη που απορρέει από την ευρύτερη οικογένειά του, τη σύντροφο της ζωής του, το παιδί του και τους φίλους του. Μια δύναμη που συνδέεται με μια ψυχή βαθιά, που αναγνωρίζει τις ανθρώπινες αξίες για τις οποίες αξίζει να παλέψει ένας άνθρωπος. Μια δύναμη με ανακλαστικές ιδιότητες που μεταδίδει Φως. Το Φως που έλαμψε στα μάτια του τη στιγμή που αντίκρισε τα αγαπημένα του πρόσωπα, ενώ χτυπούσε στο στήθος του μια νέα καρδιά. «Αποσύρθηκα σε ένα άυλο πέπλο και… όταν άνοιξα τα μάτια μου είδα ΦΩΣ πολύ ΦΩΣ./…Απέναντί μου τα τρία πιο ευτυχισμένα πρόσωπα που έχω δει στη ζωή μου…»

Την καρδιά που του αφαίρεσαν ο συγγραφέας την καταθέτει στις σελίδες του αφηγηματικού του σύμπαντος, μαζί με τις αγωνίες και την σωματική ταλαιπωρία πολλών ετών, καθώς, αρκετές φορές, απειλήθηκε ακόμα και η ζωή του, μέχρι να ευεργετηθεί με την καρδιά που του χάρισε και πάλι μια φυσιολογική ζωή. Την ιστορία αυτής της καρδιάς που εγκατέλειψε για να ενδυθεί μια νέα ζωή, καταθέτει με ειλικρίνεια, προσφέροντας στον αναγνώστη ένα ανάγνωσμα με διαχρονική αξία, αφού κουβαλά εντός του όλη την ευγνωμοσύνη που οφείλει κανείς να νιώθει για το πολύτιμο δώρο που λέγεται ζωή και κάτι παραπάνω. Κουβαλά την αγνή αγάπη και την πίστη. Αυτή η καρδιά, πριν εγκαταλείψει το σώμα του, βλάστησε και τα κλαδιά της έγιναν λέξεις γεμάτες δύναμη, έγιναν συγκίνηση κι ελπίδα, έγιναν φως για να υμνήσουν την αξία της θετικής στάσης απέναντι σε κάθε εμπόδιο, όσο απειλητικό κι αν φαίνεται. Από την αφήγησή του δεν λείπουν και οι κοινωνικές ανησυχίες, ο καταγγελτικός λόγος και φυσικά η ευγνωμοσύνη για όσους τον στήριξαν, όσους τον θεράπευσαν, όσους αγαπά και τον αγαπούν. Και είναι αυτή η ευγνωμοσύνη που εκφράζεται διακειμενικά, όταν επιλέγει τη σκηνή μιας ιταλικής ταινίας, με τίτλο «Ξαναρχίζοντας από το τρία», όπου ο πρωταγωνιστής δηλώνει πως θέλει «…να ξαναρχίσει από το τρία.», αφού «τα δυο καλύτερα πράγματα που έκανα στη ζωή μου, θα τα πάρω μαζί μου. Θα ξαναρχίσω από το τρία…».