Κόλιντα μπάμπω!

Κατερίνα Παπαδημητρίου

Κόλιντα μπάμπω! Και η φωτιά να ορμά όλο και ψηλότερα, ν' αγγίξει τον ουρανό, να φωτίσει τη νύχτα, να δώσει το σύνθημα, να σημάνει τις δικές μας ώρες. Τις ώρες που τρέχαμε να προλάβουμε την ψηλότερη φλόγα, περιφέροντας τα παγωμένα μας χεράκια, από "σμαρέκα" σε "σμαρέκα". Τις ώρες που μετρούσαμε μέχρι τις τέσσερις το πρωί. Τα μανταρίνια, τα πορτοκάλια, τα τάλιρα και τα δεκάρικα που θα κουδούνιζαν μες στη σακούλα. Και δώστου να μας παρακαλά ο πατέρας: «Θα σου δώσω ένα πεντακοσάρικο, μην πας.»Κι έξω το κρύο να τσούζει τις μύτες και τ' αυτιά και το παγωμένο χιόνι να τρίζει κάτω απ' τα μποτάκια μας. Μα ποιός νοιαζόταν. Ετούτα ήταν παράσημα. Και τους νοικοκυραίους ποιός; Ποιός θα ξυπνούσε με τα κάλαντα αχάραγα. Και τις φωτιές ποιός θα τις έσβηνε. Κι ύστερα τα δώρα που θ' αγοράζαμε με τα κάλαντα; Και το κολατσιό που μας περίμενε ζεστό σαν επιστρέφαμε παγωμένα κατά τις οχτώ; Και τα χάδια; Και τα: «για να δούμε πόσα μάζεψες. Φτάνουν για εκείνο το κόκκινο πιανάκι στη βιτρίνα του παιχνιδάδικου;» Αχάραγα τα περιμένω κι εγώ απόψε, να με ξυπνήσουν με τις φωνές που έχασα χρόνια ολόκληρα. Να ξαναγίνω παιδί. Να περιμένω τα επόμενα δίπλα στο τζάκι με μια χούφτα μανταρίνια και ψιλά που κουδουνίζουν, να εκδικηθώ για όλες τις παραμονές που δεν με ξύπνησε κανείς. Που θύμωνα χαμογελώντας γιατί μεσημέριασε κι ακόμα μου λέγανε τα κάλαντα. Που σας τα λέω κι εγώ νωρίς αργά απόψε, που είμαι ακόμα εδώ...

Κόλιντα μπάμπω!