Μιαν ανάμνηση τη φορά

Μιαν ανάμνηση. Θα σιδερώνεις μιαν ανάμνηση τη φορά. Μία για κάθε τσάκιση. Δύο για τα μανίκια και η αίσθηση πως ήταν κάποτε δικός σου θα γλιστράει στην τσάκιση σαν λεπίδα και θα σου σκίζει τ’ ακροδάχτυλα. Θα τ’ ανασηκώνεις ν’ ακουμπήσουν στην άκρη από τα χείλη σου, να γεύεσαι το αίμα που ανάβλυσε σαν δάκρυ κι όπως η τσάκιση θα σ’ οδηγεί στο γόνατο και λίγο πιο κάτω, πριν το βήμα που τον έφερνε ν’ αγγίζει το πόμολο κι ο ήχος απ’ τα κλειδιά και το κρεμμύδι να τσιγαρίζεται, με κουρκουμά τα ήθελε τα κανελόνια, κι άλλο δάκρυ σαν λεκές θα στάξει και θα φτάσεις στο στρίφωμα και θα το κάψεις, όπως έκαψες όλα τ’ άλλα, δίχως τσακίσεις κανείς στη ζωή δεν υποκλίνεται θα πεις και θα κάψεις πουκάμισο στην τσέπη, αριστερά, πλάι στο στέρνο, και παντελόνι στο καβάλο, όχι άλλα δάκρυα θα πεις και θα ξεχάσεις. Θα ξεχάσεις; 

@ανέκδοτο