Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Επιλεγμένα

Δάκρυ παλιό

  Δ ύο βήματα, ένα φτερούγισμα και το αναπάντεχο. Αυτά και τα χρόνια που έζησαν μαζί. Θα της κρατήσει το χέρι για ένα δευτερόλεπτο παραπάνω απ’ το αναμενόμενο. Θα φτάσει ίσα για να νιώσει το μέταλλο της βέρας της να του βαραίνει στην παλάμη. Η πλατεία, ένα δωμάτιο, και λιγοστά έπιπλα. «Θα φύγω», της είχε πει. Θα τον αφήσει. Θα του θυμώσει. Θα τον ξεχάσει; Δέκα χρόνια και το δωμάτιο θα μεγαλώνει. Το λουλούδινο ρολόι θα δείχνει δώδεκα. Λίγα μέτρα πιο ’κει, το μεγάλο λιμάνι θα απειλεί με μιαν απόδραση. Κι εκείνοι αγέλαστοι θ’ αναμετρούν τον χαμένο χρόνο. Τίποτα, μια σπίθα θα ’ναι και η πρώτη στάλα της βροχής θα ξεπλύνει το χτες. Τι πέρασε, τι ήταν, θα σβήσει με την πρώτη στάλα. Ο ήλιος δεν θα προβάλει ποτέ πίσω απ’ το σύννεφο. Μια σπίθα θα ’ναι και θα μετρήσει προσδοκίες, ρυτίδες και όνειρα. Θα τα ζυγίσει, θα βγουν λειψά και η στάλα θα κυλίσει σαν δάκρυ παλιό. Θα τους παρασύρει. Θα χαθούν και ίσως κάποιος μες στο πολύβουο πλήθος να συλλέξει μιαν ακόμα ανάμνηση.  

Τελευταίες αναρτήσεις

ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΕΙΣ

Τάλα από το Ταμίλα